2- دوست هر کس عقل او و دشمنش جهل و نادانی اوست.
3- محبّت به مردم نیمی از عقل است.
4- عقل
کسی کامل نیست مگر اینکه در او ده خصلت باشد: از او امید خیر برود، مردم
از شر او در امان باشند، کار خوب دیگران را بزرگ بشمارد - گرچه کوچک باشد،
کار خوب خود را کم بشمارد- گرچه زیاد باشد، از مراجعه دیگران برای
احتیاجاتشان خسته نشود، در طول زندگی از طلب علم خسته و دلسرد نشود، فقر در
راه خدا را از ثروت بیشتر دوست بدارد، ذلّت در راه خدا از عزّت در کنار
دشمن خدا برایش محبوب تر باشد، و میل او به گمنامی از مشهور شدن بیشتر
باشد. اما خصلت دهم که خیلی مهم است این است: همه را از خود بهتر و
پرهیزگارتر ببیند. وقتی شخص بد و پستی را ببیند، بگوید او بهتر از من است،
زیرا چه بسا خیر او در درونش پنهان است، بر خلاف خیر من که ظاهر است. و اگر
فردی را ببیند که از خودش بهتر و پرهیزگارتر است، برای او تواضع کند تا به
درجه او برسد. و چون این خصلت را دارا شد، بزرگواری اش بالاتر می رود، خیر
و خوبی اش بهتر و پاکتر می‌گردد، پاداش نیکو دریافت می‌کند و سرور اهل
زمان خود می‌شود.
5- زمانی خواهد رسید که اگر عافیت ده قسمت بشود، 9 قسمت آنها در کناره گیری از مردم محقق می‌شود و یک قسمت دیگر در سکوت.
6- کمک به یک فرد ضعیف بهتر از صدقه دادن است.
7- مؤمن در حال غضب هم از دایره حق بیرون نمی‌رود و در حال رضایت هم در باطل داخل نمی‌گردد و هرگز بیش از حق خود مطالبه نمی‌کند.
8- هرگاه
بندگان خدا گناهان تازه‌ای انجام دهند، که سابقه نداشته است، خداوند هم
آنها را به بلاهایی تازه مبتلا می کند که پیش از آن ندیده‌اند و
نمی‌شناسند.
9- روزی
حضرت رضا علیه السلام از یکی از غلامان خود پرسید:«آیا امروز چیزی در راه
خدا انفاق کرده اید؟» غلام گفت:«نه.» امام فرمود:«پس خداوند از کجا به ما
عوض دهد؟! برو چیزی در راه خدا انفاق کن، حتی اگر یک درهم باشد.»
10- حضرت
رضا علیه السلام به ریان بن شبیب فرمود: «اگر خوشحال می‌شوی که با ما در
درجات بلند بهشت باشی، پس برای اندوه ما اندوهناک و برای خوشحالی ما مسرور
باش! بر تو باد دوستی ما اهل بیت. بدان اگر کسی سنگی را دوست بدارد، خداوند
او را در روز قیامت با آن سنگ محشور می‌فرماید.»
