نیایشى از امام رضا علیه‏السلام

پروردگارا ! در پیشگاه تو ایستاده و دست‏هایم را به سوى تو بلند نموده‏ام؛ با آگاهیم به اینکه در بندگیت اهمال نموده و در بسیارى از طاعت‏هایت تقصیر دارم و اگر راه حیا را مى‏پیمودم، از خواستن و دعا نمودن مى‏ترسیدم؛ 

ولى پروردگارا! آنگاه که شنیدم گناهکاران را به درگاهت فرا خوانده و آنان را به بخشش نیکو و ثواب وعده مى‏دهى، براى امتثال ندایت آمده و به عواطف مهربان‏ترین مهربانان پناهنده گردیم.

واى بر من اگر رحمت گسترده‏ات مرا فرا نگیرد، اگر مرا از درگاهت طرد کنى، بعد از درگاهت به درگاه چه کسى مراجعه کنم ؟؟



و اگر براى دعایم درهاى قبول را گشوده، و مرا به رساندن به آرزوهایم شادمان گردانى، همچون مالکى مى‏باشى که لطف و بخششى را آغاز نموده و دوست دارد، آن را به انجام رساند و مولایى که لغزش بنده‏اش را نادیده انگاشته و به او رحم نموده است.

پروردگارا! خواسته‏ام در این جایگاه، یعنى جایگاه بنده فقیر ناامید، آن است که گناهانِ گذشته‏ام را آمرزیده و در باقیمانده عمرم مرا از گناه بازدارى و پدر و مادرم که دور از خانه و خانواده و غریبانه در زیر خاک‏ها قرار دارند را مورد آمرزش قرار دهى.


آقایم! اگر در اعمالم چیزى قرار دارد که بر مقامشان افزوده و بر اکرامشان مى‏افزاید، آن را در صحیفه اعمال ایشان قرار داده و مرا در رحمت با آنان شریک کن و آنان را مشمول رحمتت بگردان، همچنان که مرا در کودکى تربیت کردند.

اى شنونده هر صدا و اى پیشى گیرنده هر زوال یابنده! اى زنده کننده استخوان‏ها پس از پوسیده شدن و ایجاد کننده آنها بعد از مرگ!


بر محمد و خاندانش درود فرست و براى من و تمام مؤمنین از هر غم و اندوه راه رهایى مقرر کن؛ تو بر هر کار قادرى.